Afgelopen zaterdag zongen we in de eeuwenoude Sint-Bavokerk van Haarlem. Wat een plek om stil te worden — om stilgezet te worden. Want dat is precies wat het openingswerk Insanae et Vanae Curae deed: ons opschrikken uit het leven van alledag, ons stilzetten bij onze zorgen en ambities — en bij het ene dat werkelijk telt: “Wat baat het, o sterveling, om je in te spannen voor wereldse zaken, als je de hemelen verwaarloost?”
Vanuit die indringende oproep begonnen we aan een muzikale reis langs woorden van Jezus uit het evangelie van Johannes: “Ik ben het Brood des levens”, “Kom tot Mij”, “Wie Mij volgt, zal niet in de duisternis wandelen”. Zijn stem klonk in lezingen, en werd beantwoord in muziek: het verlangende Psalm 42, het persoonlijke Give Me Jesus, het vertrouwvolle The Lord is my Shepherd.
Die uitnodiging “Kom tot Mij” werd niet alleen gezongen, maar ook beleefd. Want wie tot Hem komt, mag alles achterlaten: vermoeidheid, schuld, schaamte, onvermogen. In Vaste Rots van mijn behoud klonk dat moment van overgave misschien wel het zuiverst:
“Eenmaal als de stonde slaat,
dat dit lichaam sterven gaat…
Rots der eeuwen, in Uw schoot,
berg mijn ziele voor de dood.”
En juist in die overgave groeit het vertrouwen: Daar zijn geen grenzen aan Jezus’ macht. Geen last te zwaar, geen zonde te groot, geen verdriet te diep. Zijn macht en liefde zijn groter dan ons hart.
Zo werd het een avond van bezinning én bemoediging.
Van uitnodiging én antwoord.
Van zoeken én vinden.
Geniet nog even mee met deze fotoreportage van Jan-Willem van Braak of ga naar onze social media kanalen voor een uitgebreide reportage.
